Toen ik in september 2015 mijn trainer Bruno leerde kennen via een clinic werd ik steeds fanatieker met rijden. De tweede keer had ik Bruno bij mij op stal laten komen en ben ik het gesprek aan gegaan over mijn droom. Bruno vond het een goed idee, als ik maar wist dat dat écht niet van zelf zou gaan. Na het gesprek waren we erover eens dat er een ander paard moest komen. Cartujano is niet sterk genoeg om binnen die tijd die prestatie te leveren. Dat betekend overigens niet dat ik niks aan hem heb. Zo was het besluit om hem erbij te houden natuurlijk snel gemaakt. Van elk paard kan je leren. Bruno omschrijft Cartujano als : a tricky horse.

Cartujano heeft altijd een beetje zijn eigen agenda wat betreft zijn reactie op bepaalde oefeningen. Zo kan na 100 keer langs een boomstronk gereden te hebben en dan de 101e keer die boomstronk levensbedreigend zijn… (klinkt dat bekend? Mijn paard is in dat opzicht dus echt niet anders…)

Daarnaast kunnen we aan de hand de hele wereld aan maar als ik erop zit is dat wel andere koek. Dat is dus wel nog ons dingetje… Nog meer vertrouwen onder het zadel.

Eind december 2015 ben ik in mijn eentje naar Portugal gevlogen om bij de stal waar Bruno werkt te kijken en het Portugese ras de Lusitano te ontmoeten.

Voordat ik naar Portugal ging was ik via Facebook bevriend geworden met Bruno. Zo kon ik zijn trainingspaarden van de fokker volgen. Al snel had ik mijn ogen laten vallen op een paar paarden.

Eenmaal in Portugal ontmoette ik Alberto Resina, de eigenaar van de fokkerij; Coudelaria Resina Antunes. Ze hebben samen de stal en alle paarden laten zien. Van zadeldak tot PSG niveau, er stond van alles in allerlei prijsklasses. In die dagen hebben we het een en ander besproken, heb ik op een paar paarden gezeten en niet geheel onbelangrijk, lekker gegeten! (Goedkoop ook!)