Talis en ik mochten vandaag samen met Maaike en Manon naar Heiloo voor wedstrijd. We waren nog nooit bij Heiloo geweest, dus geen idee hoe het daar zou zijn. Ik zal even een idee schetsen.

Normaal kies in voor Digital wat kleinere locaties. Gezien hij het nog zo spannend vind probeer ik het voor hem zo fijn mogelijk te maken. Vandaar dat hij ook nog niet mee is geweest naar Mariënweide. Vandaag daarentegen, was een ander verhaal. We hadden de auto in de binnenhal gezet en stapte daar dus ook op. Op zich was Talis best braaf, kon zelfs een stuk richting de banen voorop lopen.

Daar heb je 1 grote plaat die omheind was waar ze 4 rijbanen in hadden gemaakt. De 4 gemaakte rijbanen waren alleen gemaakt door bordjes die in de grond geplaatst waren, geen andere tussen stukken zoals bij de meeste wit omheinde bakken. Daarachter ligt een nog grotere plaat waar 2 20×60 banen waren uitgezet met wel witte hekjes én met daarnaast nog een stuk ter grote van 2,5 rijbak. Flink groot… dus. Dit alles in de in de weilanden dus ook nog een beste wind erbij.

Met inrijden was Dig mega gespannen. Hij vond het heel spannend met alle andere paarden om zich heen. Zodra andere ook te dichtbij kwamen vond hij dat ook echt niet leuk. Samen met Manon hebben we hem geprobeerd rustiger te krijgen en te laten ademhalen. Ondanks dat we minimaal een stuk of 20 keer voor onze sokken zijn gereden. No joke.

Toen we naar de ring mochten was hij nog steeds wel erg gespannen. Direct naast onze bak reed een mevrouw met een Fries haar proef en toen wij begonnen reed zij precies haar lange zijde middengalop. Dat was spannend! Het geluid van paardenhoeven op het strand kent iedereen denk ik wel. Dat is ook wat je nu hoorde. Dig vond dat bij de spanning die hij al had te veel worden en was toen even in de error geschoten. Mijn stuur was even zoek gezien hij zich opkrulde en hij was een bommetje. Ik kon er helemaal niet meer aanzitten en heb toen ook wat extra dingen gereden totdat ik uiteindelijk afgegroet had. 

Tussen de proeven door ben ik in die ring gebleven en geprobeerd hem weer rustig te krijgen door tegen hem te praten en in te laten buigen in zijn lijf. Veel voltes te rijden. In de tweede proef was hij nog steeds wel gespannen maar liet hij zich beter rondsturen. Blijkbaar was dat niet te zien overigens. Gezien de jury commentaar had gegeven dat alles wel wat flitsender mocht en minder verzameld. Terwijl ik halve mond op mond beademing aan het geven was om Dig enig sinds rustig te krijgen. Zo zie je maar weer dat gevoel en hoe het eruit ziet niet altijd hetzelfde is.

In de tweede proef hadden we 181.5 gereden.

Digital ~ M1 +6